Kerstbestanden
Als de winter in 1914 nadert word het alsmaar kouder en kouder in de loopgraven. Langdurige regenbuien zorgen ervoor dat de loopgraven half onder water komen te staan en de vrieskou zorgt ervoor dat de soldaten het ijskoud hebben. Kortom, het was een hel. De soldaten waren belooft dat ze voor kerstmis weer terug thuis zouden zijn, het moest immers een snelle oorlog zijn. Alleen dat werd het niet en de soldaten hadden enkel hun kameraden om kerstmis mee te vieren. Toen, in 1914, gebeurde er iets opmerkelijks.
Men ging tijdens kerstmis met de vijand het feest vieren. Ze kwamen bij elkaar op bezoek, zaten rond een kerstboom, zongen liederen en deelden kleine cadeautjes uit. Het was een eerste vorm van verbroedering en dat in hele andere loopgraaf! Mocht er iemand van de legerleiding langskomen dan gaven ze de schuld aan de vijand en als het nodig was en ze moesten vuren dan schoten ze expres boven de hoofden van de tegenstander. Je zult je nu misschien afvragen hoe kregen de soldaten dat voor mekaar en hoe spraken ze zulke dingen af?
Zoals bij het vorige onderwerp al is verteld hing er een sfeer van “leven en laten leven”. Het begon met brieven naar elkaar te gooien, bevestigd aan een klein presentje, zoals een stuk chocolade of een pakje sigaretten. Hierop stond iets in de trant van: “Als jullie niet schieten, schieten wij ook niet.” Al aarzelend klommen de soldaten dan uit hun loopgraven en begroeten zij elkaar. Samen begroeven ze de doden die daar soms al wekenlang weg lagen te rotten en daarna vierden ze Kerstmis. Het werd in enkele gevallen zelfs zo gezellig dat ze samen een potje voetbal speelden. Deze gebeurtenis word het Kerstbestand genoemd en vond vooral plaats tussen de Duitsers en de Britten.
Zoals bij het vorige onderwerp al is verteld hing er een sfeer van “leven en laten leven”. Het begon met brieven naar elkaar te gooien, bevestigd aan een klein presentje, zoals een stuk chocolade of een pakje sigaretten. Hierop stond iets in de trant van: “Als jullie niet schieten, schieten wij ook niet.” Al aarzelend klommen de soldaten dan uit hun loopgraven en begroeten zij elkaar. Samen begroeven ze de doden die daar soms al wekenlang weg lagen te rotten en daarna vierden ze Kerstmis. Het werd in enkele gevallen zelfs zo gezellig dat ze samen een potje voetbal speelden. Deze gebeurtenis word het Kerstbestand genoemd en vond vooral plaats tussen de Duitsers en de Britten.
De leidinggevenden, die uiteraard ver weg van het front zaten, waren hier fel op tegen. Ze waren bang voor een algehele opstand van de soldaten aan beide kanten van het front. Ondanks de waarschuwingen van de generaals vond hetzelfde wederom plaats in 1915. In 1916 en 1917 vonden er geen kerstbestanden meer plaats. Dit kwam omdat er gedreigd werd acute executie en gerichte artillerie op de eigen troepen. Hierdoor durfde geen enkele soldaat zijn hoofd nog maar boven de loopgraaf te steken.
